„Pokonać piekło” w Warszawie

Tegoroczne teatralne podróże Teatr Nie Teraz mającego siedzibę w Ośrodku Praktyk Artystycznych w Rudzie Kameralnej, zaczynają się od stolicy na progu Wielkiego Tygodnia. Nie ma przypadków – jak mawia stare mądre powiedzenie – są tylko znaki. Nasze przedstawienie „Pokonać piekło” (premiera w roku 2022) prezentowane teraz, właśnie w ten przed wielkanocny czas, nabiera dodatkowych treści.

Pierwszy pokaz będzie miał miejsce w sobotę 12 kwietnia o godz. 19:30 w sali teatralnej Liceum Ogólnokształcącego im. Św. Tomasza z Akwinu w Józefowie k/Warszawy (ul. Piotra Skargi 13).

Drugi, następnego dnia, czyli w niedzielę 13 kwietnia o godz.18:00 w Sali Widowiskowej ICDS w Łomiankach k/Warszawy (ul. Staszica 2).

Przypomnijmy, że autorem scenariusza, scenografii oraz reżyseria spektaklu jest Tomasza A. Żaka. Muzykę stworzył Mirosław Poświatowski. Aktorzy to: Andrzej Król, który wcielił się w postać św. o. Andrzeja Boboli i Maciej Małysa, kreujący postać bł. ks. Jerzego Popiełuszko.

Spektakl „Pokonać Piekło” – jak pisał w recenzji Jan Maniak - dziwnie znajomo koresponduje z koncepcją Ojców Kościoła. I oczywiście z kodem kulturowo - ideowym inscenizatora spektaklu, Tomasza A. Żaka. Barierą do wspomnianego wyżej uczestnictwa może się okazać z kolei kod ideologiczny odbiorcy. Bo wchodząc do teatru nikt nie zostawia swojej duszy w szatni. Wchodzi z tym Bożym „instrumentem”, który może być wewnętrzne nastrojony lub rozstrojony. Fenomenalna w swojej prostocie scenografia otwiera drzwi na wielorakie pola semantyczne: religijne, patriotyczne, polityczne. Drewniany pręgierz, zwany piłatem; odsyła nas do „kolumny biczowania”, symbolu infamii, kaźni, poniżenia i zniewolenia. Oczywiście – również do obrazu z filmu „Pasja” Mela Gibsona.Odsyła nas ona przede wszystkim - i to w sensie religijnym - do męczeństwa, jako daru z siebie. Męczeństwo świętego Andrzeja i błogosławionego Jerzego to współcierpienie z ukrzyżowanym Jezusem Chrystusem. Wstąpienie do piekła na ziemi, by piekło pokonać i zmartwychwstać.

I jeszcze: Gra aktorska mało ekspresyjna, pozbawiona mimicznych „konwulsji”, heroicznych gestów. To ogołocenie się z „aktorstwa”, zachowanie dystansu, subtelność gestów, wygląda na liturgiczną finezję, na sprawowanie obrzędu.