Teraz trzeba było jakiejś iskry zapalnej, by wybuchł konflikt. Był to czas, gdy biały człowiek rządził niemal całym światem. To, co działo się w Europie, odbijało się echem w każdym zakątku świata. Niemcy, które najbardziej parły ku wojnie, jeśli chciały ją wygrać, musiały przeprowadzić ją błyskawicznie i z zaskoczenia. Tak powstał plan wojny błyskawicznej- „blitzkrieg”. Dlaczego? Jeśli doszło by do blokady morskiej (do której faktycznie doszło), to im dłużej wojna by trwała, tym mniejsze byłyby szanse na zwycięstwo Niemiec. Czarny scenariusz Niemcy zawsze brali pod uwagę. Musieli się spieszyć. Mieli walczyć nie tylko z wrogiem w polu, ale i z czasem.
28 lipca 1914 roku wybuchła „wielka wojna”. Wybuchła wskutek wydarzenia mającego brzemienne skutki i zwanego popularnie „zamachem w Sarajewie”. Następca 84 letniego już sędziwego monarchy Austro-Węgier Franciszka Józefa, którego obrazy w całej Galicji w wielu domach wisiały, objeżdżał swoje przyszłe władztwo, by zapoznać się ze społeczeństwem, a raczej odwrotnie, by społeczeństwo poznało jego. Dlatego bez silnej eskorty ruszył na „turne” po Austro-Węgrzech. Dotarł do Sarajewa. Na Bałkanach od lat było niespokojnie (słynny „kocioł bałkański”). 28 czerwca Grawiło Proncip, terrorysta- zamachowiec (dwóm pierwszym się nie udało), zastrzelił parę arcyksiążęcą. To wywołało skandal w Europie.
Czytaj więcej: Przebieg działań wojennych na terenie ziemi zakliczyńskiej – część 3
Polacy (żeby było jasne), nie pogodzili się z utratą niepodległości. Choć trzeci rozbiór Polski nie tylko zlikwidował państwo, ale także w planach zaborców było wymazanie nazwy „polska.” Kłopot zaborców polegał na tym, że kultura którą stworzyli Polacy, była zbyt silna i atrakcyjna, by cel osiągnęli. Pozwoliła nam przetrwać najsmutniejszy okres w historii Narodu i Państwa Polskiego. Pielęgnowana przez pięć pokoleń Polaków, przez 123 lata niewoli, stawiła skuteczny opór rusyfikacji i germanizacji, która im dalej w XIX wiek, była silniejsza i intensywniejsza. I początkiem XX wieku… Polska odrodziła się jak „feniks z popiołów!”
Czytaj więcej: Przebieg działań wojennych na terenie ziemi zakliczyńskiej – część 2
Stowarzyszenie „Klucz” zrealizowało 23 listopada 2017 projekt Zakliczyńska Pieśń Niepodległości, który zainaugurował w Zakliczynie obchody 100 – lecia odzyskania przez Polskę niepodległości. Projekt został wybrany i dofinansowany z Programu Wieloletniego Niepodległa na lata 2017-2021 w ramach Programu Dotacyjnego „Niepodległa.” Obok znakomitych koncertów i wystawy o cmentarzach z okresu I wojny światowej znajdujących się w Zakliczynie i okolicach, uczestnicy mogli posłuchać świetnych wykładów historyków związanych ze Stowarzyszeniem „Klucz”, tj.; Ewą Jednorowską i Michałem Chruścielem. Teraz zapraszam do zapoznania się z treścią wykładu Michała Chruściela, który ze względu na objętość, będzie podzielony na kilka części. Wykład pt. „Przebieg działań wojennych na terenie ziemi zakliczyńskiej” będzie do znalezienia na Zakliczyninfo w zakładce „Historie Ziemi Zakliczyńskiej.”
Prezes Stowarzyszenia „Klucz” i dyrektor ZCK – Kazimierz Dudzik
Czytaj więcej: Przebieg działań wojennych na terenie ziemi zakliczyńskiej – część 1
Żegnając mistrza Marka Gołąba, proboszcz Paweł Mikulski mówił, że Pan Marek był człowiekiem pogodnym, cieszył się życiem i podkreślił za św. Pawłem, (który pisał przed śmiercią do swojego przyjaciela Tymoteusza o tym), że w dobrych zawodach wystąpił. Nie tylko sukcesy sportowe Marka Gołąba przesądziły o jego dobrych zawodach, ale styl bycia – Pan Marek cieszył się życiem. Prezes Mariusz Jędra z kolei mówił o Marku, który był duszą towarzystwa i zawsze zapraszał do Zakliczyna. Wróćmy jednak na chwilę jeszcze do zakończenia kariery zawodniczej Marka Gołąba.
9 października podczas ostatniego pożegnania Marka Gołąba w kościele p.w. św. Idziego opata i na cmentarzu w Zakliczynie najbliższej rodzinie mistrza sportu towarzyszyli przedstawiciele Polskiego Związku Podnoszenia Ciężarów z prezesem Mariuszem Jędrą, a żołnierze WKS „Śląsk” Wrocław zaciągnęli wartę nad trumną brązowego medalisty olimpijskiego. Do Zakliczyna na uroczystości pogrzebowe przybyła delegacja niepołomickiej szkoły im. Polskich olimpijczyków i spora grupa znajomych z Zakliczyna i okolicznych miejscowości. Aura dopasowała się do okoliczności; smutne, zachmurzone niebo i szybko przemieszczające się chmury nad horyzontem. Oto Zakliczyńska Ziemia żegna jednego z najwybitniejszych swoich przedstawicieli współczesnych czasów; wielkiego sportowca, społecznika i Honorowego Obywatela Gminy Zakliczyn.
30 marca 2016 roku w zakliczyńskim ratuszu został zawiązany Społeczny Komitetu Budowy Pomnika kpt. Jana „Salwy” Dubaniowskiego w Rudzie Kameralnej. Komitet, na którego czele stanęli: Maria Dubaniowska – Guzdek oraz burmistrz Dawid Chrobak, postawił sobie ambitny cel zgromadzenia funduszy i wybudowania pomnika kpt. Jana Dubaniowskiego „Salwy” – żołnierza wyklętego, który zginał w Rudzie Kameralnej i jest pochowany na cmentarzu parafialnym w Zakliczynie i odsłonięcia tego pomnika w dniu 18 września. Cele zostały dotrzymane, na konto stowarzyszenia "Klucz" wpłynęło 2 600 zł w ramach akcji "Salwa" i 18 września nastąpi odsłonięcie pomnika, który stanął obok świetlicy w Rudzie Kameralnej. Nie byłoby tego bez wielkiego zaangażowania Andrzeja Różowskiego oraz Macieja Turczaka, którzy przy wsparciu Józefa Świderskiego, który przekazał wielki głaz będący głównym elementem przestrzennym pomnika oraz Wojciecha Łazarskiego, który dostarczył beton potrzebny na budowę pomnika.
Czytaj więcej: Akcja „Salwa” na finiszu; w niedzielę odsłonięcie pomnika
Tytuł dzisiejszego artykułu dnia na Zakliczyninfo, dnia, który jest przecież świętem państwowym - Narodowym Dniem Pamięci Żołnierzy Wyklętych – mam nadzieję Państwu uzasadnić zawartością tegoż artykułu. Biedny to naród skołatanych ludzi w kraju, gdzie prawda historyczna odkrywana jest strzęp po strzępie, kawałek po kawałku, gdzie fakty mieszają się z półprawdą i mitami, gdzie prawda często stoi na przegranej pozycji w konfrontacji z półprawdą i kłamstwem, gdzie dziesięcioleci potrzeba, aby ziarno oddzielić od plew, bohaterów od zdrajców, postawy konformistyczne odróżnić od nonkonformizmu. Cóż ja Ci Narodzie mogę napisać optymistycznego o obchodach 
święta narodowego, które w kalendarzu świąt państwowych Polski widnieje od 5 lat, a obchodzony jest w wielu miejscowościach kraju ukradkiem, po cichu, wstydliwie, a w wielu jeszcze społecznościach wcale nie jest obchodzone. Kiedy 28 lutego 2016 roku po uroczystościach wracałem do domu i spotkałem znajomego samorządowca z sąsiedniej gminy, ten szczerze oczy otworzył na informację, że w Zakliczynie obchodzą "jakieś państwowe święto". W Zakliczynie obchodzą i to od 7 – miu, a nie nawet sześciu lat, choć nigdy nie są to obchody tłumne, liczne, tak jak nawet nie jest tłumnie przez mieszkańców obchodzone Narodowe Święto Niepodległości. Tym niemniej, przy praktyce stosowanej w większości gmin i miast, że oficjalne obchody zawierają się w programie; msza święta, pomnik, koncert orkiestry i do domciu… to, to co dzieje się w Zakliczynie zasługuje na podziw i szacunek. Kto to widział, żeby oprócz tego co trzeba oddać Bogu – bo boskie, a cesarzowi – bo cesarskie, organizować jeszcze biegi masowe i sztafety, gry miejskie i koncerty.
Nie wszystko w życiu jest proste, i w cieniu bywa, że jest jasno – zwróć swą twarz ku słońcu, a cień zostanie w tyle…
Pisał St. Exupery: „Kochać, to znaczy nie patrzeć na siebie, ale patrzeć razem w jednym kierunku.” Mogę powiedzieć, że kochałem o. Jana, zafascynowany jego totalnym zawierzeniem Chrystusowi i nie oszczędzaniem się 
dla sprawy Bożej. Nigdy nie porównywałem się z nim, może dlatego nie czułem się przytłoczony jego wielkością, a czas mojej długoletniej duszpasterskiej współpracy uważam za jasny i twórczy.
Zaczęło się gdzieś późnym latem 1990 roku. Przyjechałem do Poznania z asygnatą od o. Prowincjała, gdzie było napisane, że dla dobra mojego i Zakonu znalazłem się tutaj… Nie miałem wyjścia, musiałem w to uwierzyć, choć serce było jeszcze przy pierwszej miłości, przy Krakowie, a rozum podsuwał mi myśl, której się dzisiaj wstydzę, że w porównaniu z fantazją, gościnnością i wylewnością krakowian, poznaniacy są jak oziębłe żony… Bardzo szybko przekonałem się, że jest inaczej, że są to stereotypy i wymyślone mity, a poznaniacy – dziś, kocham ich…
Przez 35 lat proboszczował w Otmuchowie. Od 2004 roku był na emeryturze. Śp. ksiądz Emil Ojczyk urodził się 17 grudnia 1929 roku w Dzierżaninach. Święcenia kapłańskie otrzymał 19 czerwca 1955 roku w Nysie. Jako neoprezbiter został skierowany do parafii Narodzenia NMP w Głubczycach, gdzie przez 4 lata był wikariuszem. W 1959 roku został mianowany proboszczem parafii św. Jadwigi w Szonowie. Po 10 latach został proboszczem parafii św. Mikołaja i św. Franciszka Ksawerego w Otmuchowie, gdzie posługiwał do 2004 roku, czyli aż do przejścia na emeryturę. Zaangażowany mocno w piesze pielgrzymki na Jasną Górę, Ruch Światło-Życie, a potem w Drogę Neokatechumenalną. W wigilię Jego 60 rocznicy kapłaństwa, 18 czerwca 2015 roku, w katedrze opolskiej odprawiona została uroczysta msza święta, podczas której diamentowi kapłani dziękowali za dar powołania i Boże błogosławieństwo. W Eucharystii brali udział biskupi: Andrzej Czaja, Paweł Stobrawa i Rudolf Pierskała. - Modlitwa i sakramenty – to jest najważniejsze. Resztę zdziała Duch Święty, da potrzebne łaski, pokieruje w każdej parafii – mówił wówczas jubilat, ksiądz Emil Ojczyk.
Ks. Emil Ojczyk zmarł 4 stycznia 2016 roku. Miał 86 lat. Eksportacja odbędzie się 6 stycznia o 16:00 w kościele św. Mikołaja i św. Franciszka Ksawerego w Otmuchowie, a pogrzeb w tym samym kościele w czwartek 7 stycznia o 10:30.
30 grudnia 2015 roku odbyły się uroczystości pogrzebowe śp. Ojca Jana Góry; Honorowego Obywatela Gminy Zakliczyn, charyzmatycznego wychowawcy młodzieży, twórcy Dominikańskiego Ośrodka Duszpasterstwa Akademickiego w Jamnej oraz Pól Lednickich, na brzegu jeziora Lednica, gdzie od 1997 roku z jego inspiracji i projektu odbywają się coroczne modlitewne spotkania młodzieży – Lednica 2000 – w których dotąd wzięło udział blisko 2 mln młodych ludzi.
Czytaj więcej: Ojciec Hermanic, Jamnej i Lednicy 2000 spoczął na Polach Lednickich
Strona 2 z 4
